‘Ik kwam van Feyenoord af, maar belandde bij VVV-Venlo in het tweede elftal’

Voetbalminnend Nederland krijgt vaak hetzelfde menu voorgeschoteld: ‘de grote drie’ en respectievelijke bijgerechten. Daarom neemt Voetbalzone dit seizoen een Kijkje in de Keuken Kampioen Divisie. Met behulp van de archieven en een zorgvuldig geselecteerde clubexpert zetten we de minder belichte Nederlandse clubs in de spotlight. Deze editie biedt een kijkje in de keuken van VVV-Venlo, de club die in 1976 een volksfeest ontketent waarbij de hele stad zonder bier komt te zitten.

Door Kevin van Buuren (tekst) en Labib Bitchou (video)

“VVV is een kleine club, maar wel één die van oudsher aanspreekt in het betaald voetbal”, zegt Mister VVV Ger van Rosmalen tegenover Voetbalzone. De oud-verdediger van de Limburgse club wijst op de rijke geschiedenis van de club, waar hij zelf inmiddels een aantal hoofdstukken van bekleedt. “Het is een club met cultuur achter zich. In 1954 won het de voorloper van de KNVB beker. En in 1959 hebben ze die KNVB Beker ook gewonnen.”

Gloriejaren

Deze periode staat bekend als de gloriejaren van de club. VVV Venlo, in 1903 opgericht door drie vrienden als de Venlose Voetbal Vereniging, spelend in stadion De Kraal. Voordat het profvoetbal Nederland domineert, paradeert de club met de twee bekerwinsten in de jaren vijftig. Daarnaast is het van meet af aan kandidaat van de Eredivisie. Even lijkt zich zelfs een topclub te ontpoppen in Limburg. In 1961 eindigt VVV derde, achter kampioen Feyenoord en achtervolger Ajax. Maar daarna gaat het op schokkende wijze mis.

Een jaar na de beste competitieprestatie ooit van de club, degradeert the Good Old naar de eerste divisie. Daar blijft het niet bij. Vier jaar later volgt een nieuwe degradatie. Diezelfde jaargang, in 1966, splitsen de amateurtak en de proftak van de club zich op in VVV ’03 en FC VVV. Het degraderen lijkt ongedaan gemaakt te worden met een directe promotie, maar het jaar erop degradeert VVV opnieuw, waarna het drie seizoenen in de tweede divisie uitkomt.

Voetbalclub in het kwadraat

In 1971 promoveert de Venlose club terug naar de eerste divisie. En na een verblijf van één seizoen slaat het een nieuwe weg in. Er wordt een nieuw stadion gebouwd, De Koel, en trainer Josef Gessel maakt plaats voor Rob Baan. Dat hij in zijn eerste seizoen als achttiende eindigt, daar wordt inmiddels niet meer over gesproken. “Baan zorgde dat VVV de weg naar boven insloeg”, vertelt Van Rosmalen. “Hij zorgde voor een professionele sfeer met een echte visie.”

Baan moet de club omtoveren naar eentje die de ongelukkig gekozen naam eer aan doet. En dat lukt. Football Club Venlose Voetbal Vereniging wordt een voetbalclub in het kwadraat. Baan plukt in het seizoen 1975/76 eindelijk de vruchten van zijn werk. Voorafgaand van dat seizoen, tekent ook een Venlose verdediger na lang wachten. “Voor ik naar VVV kwam, heb ik eerst een jaar bij Feyenoord gespeeld”, zegt Van Rosmalen – die betreffende back – nu. “Ik speelde mijn wedstrijden in het tweede en overdag trainde ik met het eerste mee. Van Hanagem, Wim Jansen, Wim Rijsbergen. Alle grote namen van toen zaten daar.”

Dat Baan geen halve maatregelen neemt bij het professionele VVV, blijkt uit het welkom dat Van Rosmalen krijgt. “Het zat nog een beetje hoog dat ik Feyenoord boven VVV verkoos. Dat zorgde voor een lullig begin. Ik kwam van een topclub, maar belandde bij VVV in het tweede elftal”, weet hij nog. Door een blessure in de voorbereiding maakt Van Rosmalen zijn debuut als linksback, waar hij al snel niet meer weg te denken is. Bovendien blijkt hij een talisman: in zijn eerste seizoen promoveert Venlo terug naar de Eredivisie.

“Dat was waanzinnig. Dat hele seizoen was het stuivertje wisselen met Haarlem, die toen ook een goed team hadden”, herinnert van Rosmalen zich. Uiteindelijk wordt Haarlem kampioen. FC VVV promoveert via de nacompetitie. “We speelden de laatste wedstrijd tegen Wageningen, uit. Daar gingen gewoon 13.000 mensen uit Venlo mee.” Na de promotie barst er een volksfeest los. “We moesten twee uur wachten voor wij konden aanrijden, omdat al die mensen ook terug moesten. Tegen die tijd was onze drank al op. Onderweg werden we weer nuchter.”

Het geluk daarvan is dat Van Rosmalen daardoor met zijn volle bewustzijn getuige mag zijn van het Venlose fenomeen. “Hoe dichter we bij huis kwamen, hoe meer mensen we langs de weg zagen staan. In Velden was kermis, daar stonden ze met drie rijen dik.” Na terugkeer in De Koel gaat het team de stad in.

“De wisselwerking tussen publiek en spelers was heel goed. Iedereen kende elkaar. Het was ook erg warm, waardoor ’s nachts niemand naar huis ging.” Het feest krijgt zelfs een nieuwe kickstart: “Rond een uur of vijf werd de krant gedrukt waarin stond dat we promoveerden. En op gegeven moment kregen we de melding dat er in heel Venlo geen bier meer was. Fantastisch. Iedereen wilde er zijn om ooit weer te vertellen dat ze erbij waren, die dag.”

Ondertussen beginnen gestaag de voorbereidingen aan het seizoen in de Eredivisie. “We dachten dat wel even te doen. Maar de eerste wedstrijd kregen we van Roda op ons donder.” Aan het einde van de rit wordt VVV dertiende. “We hadden toch een mooie reeks neergezet. We wonnen van PSV, van Feyenoord. In die tijd waren we heel moeilijk te verslaan”, herinnert Van Rosmalen zich.

Gebrek aan stabiliteit

Na drie jaar in de Eredivisie, degradeert VVV weer naar de eerste divisie. “Dan krijg je, wat bij VVV vaker lastig is, de stabiliteit. Na de degradatie startten we weer met een regioteam.” In de tussentijd wordt Baan assistent-trainer bij het Nederlands Elftal. Trainer Sef Vergoosen helpt VVV weer aan een promotie, waarna uiteindelijk voormalig PSV-trainer Jan Reker de club tweemaal tot grote hoogtes stuwt. In zowel 1987 als 1988 eindigt Venlo als vijfde in de Eredivisie. Van Rosmalen eindigt in 1987 zijn carrière, hij speelde in totaal 354 competitiewedstrijden voor VVV.

Desondanks blijkt, zoals vaker, succes niet lang houdbaar in Venlo. De club degradeert in 1989 opnieuw, gaat tussen 1991 en 1994 nog twee keer op en neer. Het wint tussendoor wel weer een tastbare prijs, na de degradatie slaat VVV in 1993 terug met het kampioenschap in de eerste divisie. Een kunstje dat in 2009 precies zo herhaald wordt: het promoveert in 2007 naar de Eredivisie, degradeert direct en behaalt vervolgens het kampioenschap om terug te keren op het hoogste niveau. Daar verblijft de club dan vier jaar.

Kandidaat voor de play-offs

Vanaf 2017 volgt nog eens een vierjarige periode in de Eredivisie na een kampioenschap. Dit seizoen gaat het bij vlagen moeizaam. “Of we VVV terugzien in de Eredivisie, weet ik niet”, zegt Van Rosmalen. “Dat gaat heel lastig worden. Maar de kracht van deze ploeg is dat ze nooit opgeven. Al is het uitzichtloos, ze blijven tot de laatste seconde vechten.” Hij denkt dan ook dat de play-offs haalbaar zijn voor de geel-zwarte ploeg. “Maar je hebt nu clubs die jaren in de Eredivisie speelden, en nu hier. Die hebben toch een bepaalde drive en stabiliteit. Dat maakt het voor de competitie wel weer mooi. Het is geen ondergeschoven kindje meer.”

Wat in ieder geval niet verandert, is dat Mister VVV zich inzet voor de club. Samen met een heel stadion vol trouwe supporters. “Ze zeggen wel eens dat de mensen hier kunnen néúlen; zaniken. Dat is omdat ze heel erg betrokken zijn bij de club. Wat dat betreft mogen we hier niet klagen qua supporters.” Het is ook de schoonheid van de club. “De eenvoud. Hardwerkende mensen die van de club houden. Maar, als het tegenzit, dan moeten we verder. Niet néúlen, geen geouwehoer. We moeten door”, besluit hij.