Feyenoorder ben je voor de lol: hoe Arne Slot het plezier terugbracht

In de rubriek ‘Tribunegeluiden’ draait Voetbalzone de rollen om! Een VZ-lezer met schrijfambities krijgt de kans om een opiniestuk, column of ander interessant artikel over voetbal te publiceren op onze website. In deze editie is het woord aan Migi, die zich na een lijdensweg van 40 jaar opeens realiseert dat de zin 'Feyenoorder ben je niet voor de lol' sinds de komst van Arne Slot niet meer opgaat.

Door Migi

Feyenoorder ben je niet voor de lol. Lekker man, je stuk openen met zo'n cliché. Naast cliché, is het de titel van een verrassend goed boek. Een boek dat het sentiment onder veel supporters van de mooiste club van Nederland (ligt aan m'n bril) met precisie beschrijft. We willen zo graag en hebben elke zomer zoveel hoop, maar als de bladeren in oktober van ellende van de bomen vallen is de hoop vaak al vervlogen. En als we dan een keer de titel pakken na twintig jaar en met een gevulde portemonnee de markt op mogen is de deceptie het jaar erna des te groter. De nieuwe spits blijkt geen nieuwe tovenaar uit Tatabanya, de exotische rechtsbuiten scheurt zijn kruisband en na een speelronde of tien is de titel uit zicht. En toen was daar opeens Arne Slot.

De Bergentheimer (niemand die VZ leest weet dit, maar daar komt-ie dus vandaan) wordt na een sterke periode bij AZ, al dan niet stiekem, ingelijfd door Frank Arnesen. Robert Eenhoorn pikt dit niet en duwt Arne dezelfde week nog van de Zaanse schans af. De voetbalwereld fronst de wenkbrauwen, het is immers toch logisch dat Arne niet kan wachten om aan de slag te gaan bij de mooiste club van Nederland (oké, ik stop al) na het verlopen van zijn contract. "Het zit mij niet dwars, het is jaren geleden. Ik heb helemaal niks tegen clubs of tegen mensen", zegt Eenhoorn een paar jaar later tegen ESPN. Een knap statement, ik ben lang niet verdraagzaam genoeg om niets tegen (sommige) mensen te hebben, maar dat zal aan mij liggen.

Hoop dus. Dat hadden wij weer met z'n allen in Rotterdam-Zuid. AZ speelde met Slot geweldig voetbal en leek een zeer serieuze kanshebber op de titel tot een griepje (geintje) roet in het eten gooide. AZ deed nog een poging de titel te claimen, maar zag deze, wat mij betreft kansloze, poging stranden. Toch, op punten gedeeld eerste worden met het Bayern München van Nederland, en dat met leuk voetbal? Onze kinderhand trilde in anticipatie van deze vulling. Zeker aangezien Slot naast deze indrukwekkende prestaties ook nog eens kaal is. Onder ons Willem van Hanegem-dekbed droomden wij stiekem al van het Bayern aan de Maas.

In de eerste voorronde van de Conference (ook wel Confetti) League gaat de wekker. FC Drita, nooit van gehoord, die rollen we natuurlijk eenvoudig op met onze welbespraakte nieuwe trainer en misschien niet dure, maar wel gerichte versterkingen als Cyriel Dessers, Guus Til en Alireza Jahanbakhsh (of zoals mijn vrouw hem noemt, Johan Baks). Na een stroeve 0-0 daar op bezoek (ah joh, het is nog zomervakantie, kan gebeuren) komen we ook thuis 1-2 achter, slik. Het door ons omarmde fatalisme slaat direct alweer toe. En dan is daar Guus Til, met zijn warrige haar en voor een voetballer veel te beschaafde voorkomen. Hij maakt gelijk en schiet (of kopt, we zijn nu zo goed, dit soort details vergeet je dan) ons in blessuretijd het hoofdtoernooi in. Nou joepie, op het randje met 3-2 gewonnen van de Kosovaarse bakker en zijn knechten.

Naarmate het seizoen vordert maakt de berusting dat het vast nog wel even zal duren voor we er iets van kunnen plaats voor nieuwsgierig positivisme. Want wat staan die Linssen en Til hoog op het veld bij balverlies. We pakken opeens de bal af op de helft van de tegenstander. “Onze” Dickie vertelde toch wekelijks dat dit bij Feyenoord niet kon na de zoveelste verdedigende masterclass tegen een degradatiekandidaat. Steeds vaker merk ik dat mijn zitvlak niet meer onderuithangt (nou ja het zitvlak misschien een beetje, dat is de leeftijd), maar balanceert op het puntje van de stoel. Het is spectaculair, niet altijd goed, maar wel leuk om naar te kijken. Een derde plaats en zowaar een Europese finale zijn het gevolg. Mijn kinderhand stroomt over.

Na een transferzomer waarin we een groot deel van onze sleutelspelers verliezen ben ik ervan overtuigd dat het afgelopen jaar die ene uitzondering op de regel was. Dit jaar zal wel weer niets worden. Szymanski? Nooit van gehoord (zelfs nu moet ik zijn naam Googelen voor de spelling). Danilo? Fijn, weer een vierde spits van Ajax, misschien kunnen we Angelos Charisteas ook halen. Trauner? Hancko? Klinken beiden als een tractormerk. We winnen de openingswedstrijd met 5-2 van Vitesse en Rafael van der Vaart besteedt aandacht aan de prachtig aangesneden vrije trap van Szymanski. Oké, die gozer kan inderdaad mooi tegen een bal schoppen, maar Rafael glijdt wel vaker van zijn stoel als iemand linksbenig is.

Ik hoef niemand te vertellen hoe het seizoen zich ontwikkelt. Szymanski, Hancko, Trauner, ze passen het team als een handschoen en zelfs Danilo doet het alleraardigst. Natuurlijk, we worden wat geholpen door het vertrek van Ten Hag en de komst van Alfred Schreuder die het ongenaakbare Ajax met indrukwekkende snelheid de vernieling in helpt. Bij onze vrienden in Eindhoven is Ruud van Nistelrooij ook niet te benijden als zijn twee steraanvallers in de winter voor een Brexit gaan. Het boeit ons niet. Kampioen worden we zelden, laat staan met attractief, aanvallend voetbal. Trauner blijkt naast generaal in de achterhoede ook verdienstelijk schlagerzanger. We vieren feest. Oh ja, in Europa worden we alwéér uitgeschakeld door AS Roma, hmpf.

Kinderhanden worden groot en dit seizoen durft iedereen het te zeggen. Wij zijn de favoriet voor de titel. Nou ja, een van de favorieten. Zowel PSV en Ajax zijn vastbesloten het top 3-broertje (want we zijn deze eeuw toch een beetje het broertje dat praat over vroeger) weer in te halen. PSV doet dit uiteindelijk met verve (gefeliciteerd met de titel jongens) terwijl Ajax... Nou ja, ik zal het er verder niet inwrijven. De grootste verrassing (het niet prolongeren van de titel is voor mij na 35 jaar supporten toch niet echt zo te noemen) is de kritiek. Feyenoord wordt uitgeschakeld in een, toegegeven, niet onmogelijke poule in de Champions League, stroomt door naar de Europa League en wordt uitgeschakeld door... Ik ga er geen woorden aan vuil maken.

‘Overschat’, ‘weer met beide beentjes op de grond’, ‘lang niet zo goed als ze zelf dachten’, natuurlijk doet het pijn, en ook voor mij is het een teleurstelling, maar toch overheerst de verwondering. Na twintig jaar van totale irrelevantie (ik weet het, we werden in 2017 ook kampioen en het lukte ons zelfs om Jørgensen te behouden), worden we opeens bekritiseerd, omdat we niet eens overwinteren in de CL en onderaan de streep slechts met plek 2 en de beker in handen staan. Wie had dat gedacht na de oorwassing tegen AS Trencín of de analyse over onze goed gescoute aanwinst Lucas Pratto het seizoen voor Slot kwam. Het zal toch te maken hebben met die kinderhand.

Feyenoorder ben je niet voor je lol. Het cliché waarmee ik begon is voorlopig verleden tijd. Toch, nu we weten hoe het is om lol te hebben, willen we het houden. Succes smaakt, net als geld, naar meer. De onvermijdelijke terugval (want dat kan toch niet anders, we blijven Feyenoord) zal des te harder aankomen. De laatste jaren ben ik namelijk wel Feyenoorder
voor mijn lol. Ik heb mijn zoon zelfs een Feyenoord-shirt gegeven en probeer hem subtiel te hersenspoelen naar het Feyenoorderschap (niet allemaal de kindertelefoon bellen daar in Amsterdam hè).

Natuurlijk ben ik stiekem altijd al Feyenoorder voor de lol, maar nooit eerder was de lol afhankelijker van winnen. Hoeveel blijft erover nu onze kale Messias het kanaal oversteekt en aanmeert in de haven van Liverpool? Kan alleen hij aanvallend spelen in Rotterdam-Zuid of laat hij genoeg achter voor een opvolger om het door te zetten? Ik heb geen idee. Maar, mocht het allemaal als een kaartenhuis in elkaar storten en de haven inwaaien, hebben we altijd nog het vertrouwde cliché waarmee ik mij al decennialang indek als mijn Ajax-vrienden mij uitlachen na het verliezen van de zoveelste Klassieker; van tegenslag krijg je karakter.

En aan mijn Ajax-vrienden (ook die op VZ, want dat kan gewoon), een trainer en een goede
bestuurder maakten van ons praktisch failliete team vol koekenbakkers een CL-deelnemer die stoer roept dat de beker een troostprijs is. Jullie vinden de juiste mensen vast ook wel weer. Alleen even checken of ze aandelen hebben.

Zelf schrijfambities of een mooi verhaal dat een groter publiek verdient? Speelt er iets bij jouw club dat je echt kwijt moet of heb je een mooie anekdote over voetbal? Voetbalzone plaatst wekelijks een inzending. Mail jouw verhaal (max. 1500 woorden) naar wessel.antes@footballco.com en wie weet is het binnenkort te lezen op Voetbalzone!

Altijd op de hoogte blijven van het belangrijkste voetbalnieuws? Word nu lid van het Voetbalzone WhatsApp-kanaal!